Het was een paar dagen voor kerst. Mijn eerste kerst in Andalusië, op de camping in Órgiva.
Terwijl ik buiten zat met de honden kwam er een Engelse man aanlopen om met Kiko en Anna te knuffelen. Dat gebeurde wel vaker en zoals dat gaat, volgde er een praatje. Hij was onderweg naar het vliegveld. Zijn schoonvader, die in een dorp aan de andere kant van de Alpujarras woonde, had daar een ongeluk gehad en lag nu in het ziekenhuis in Engeland. Hij zocht iemand om op de hond en het huis te passen van deze meneer. Zo kwam het dat ik de dag voor kerst met Kiko en Anna vertrok om eerst Sandy op te halen en daarna naar een echt huis te verhuizen.Het huis, wat als fantastisch was voorgespiegeld, bleek geen glas meer in de ramen te hebben, lag vol troep en was overgenomen door een kolonie katten. De volgende ochtend vertrok ik dan ook direct weer terug
naar de camping maar nu met drie honden. Dat zou maar voor een paar weken zijn, dat was de afspraak met de Engelsman.
Sandy bleek een heel zachtaardig en mooi meisje. Een podenco kruising en extreem zelfstandig. Sandy was snel tevreden, genoot van aandacht maar kon ook uren in haar eentje in het water staren om uiteindelijk een kikker of een vliegje te vangen. Dit zouden een paar gezellige weken worden, dat kon niet anders. Anna had wat moeite met het delen van dingen, maar het viel me mee hoe ik dat met wat extra management kon reguleren.
Het waren de weken van lange wandelingen waarbij ik Sandy soms uren niet zag. Ze liet zichzelf soms wel zien als ik haar riep maar het bleek niet altijd mogelijk om haar ook echt bij me te roepen. Op een dag zag ik haar in een olijfboom klimmen. Ik snapte niet helemaal wat ze aan het doen was en stond me vooral te verbazen over dit rare schouwspel tot ze een snelle beweging naar voren maakte, naar beneden kwam en een dode merel voor mijn voeten legde. Sandy bleek een enorm jachtinstinct te hebben... Godzijdank woonden we op de camping buiten het dorp en bij de rivier...
Tijdens de wandelingen liepen we steeds vaker een eindje op met een Duitse vrouw, Lisa, die haar honden min of meer op dezelfde tijd en plaats uitliet. Ze liep met een whippet en wat galgo’s. Er was best wel wat afwisseling in haar roedel en ik leerde dat ze veel honden opving en na wat rehabilitatie liet adopteren. Steeds, aan het einde van de wandeling als onze paden uit elkaar gingen, liep de zwarte galgo kruising uit haar roedel met mij mee. Natuurlijk kwam de vraag of ik Lua, want zo heette de hond, niet wilde adopteren. Lua zocht nog een thuis...Ik moest lachen en zei: ‘het is nu al te krap, met 3 honden in een camper. Maar als jij me helpt een huis te vinden, neem ik Lua van je over!’ Wie had gedacht dat Lisa me inderdaad zou helpen met het vinden van het perfecte huis?
Begin april 2018 kreeg ik de sleutel van het huis naast de camping. Een flinke tuin en een huis wat ruim genoeg was voor mij, 4 honden en de gasten van het project wat ik nu eindelijk kon starten.
Lua bleek de makkelijkste hond van de wereld. Zonder enig probleem werd ze onderdeel van de roedel. Alsof het nooit anders geweest was. Lua gaat haar eigen gang en ze is een echte goedzak. Zo eentje die achter je aan sjokt, neerploft naast de tafel of op de bank als je gaat zitten en die tijdens wandelingen nooit echt ver weg is. Tenzij...er iets te jagen valt. Dan is ze opeens supersnel, volledig onbereikbaar en rent ze heel ver weg. Tegenwoordig vangt ze gelukkig eigenlijk niks meer, het zal de leeftijd zijn...
Zo leek de roedel compleet en vonden we een nieuw ritme met elkaar in ons nieuwe huis. Het leek een zorgeloze zomer te gaan worden. De eerste klanten voor mijn project hadden gereserveerd dus er zou wat geld binnenkomen naast de (behoorlijk minimale)
inkomsten voor het op Sandy passen. Sandy zou tenslotte binnenkort weer opgehaald worden en dan moest er wel geld binnen gaan komen. Alles zou uiteindelijk anders gaan lopen. Heel anders. Ik had een aantal keren pech maar heb ook wat lessen geleerd. En, zoals jullie in een eerdere aflevering al hebben kunnen lezen, de roedel was nog niet helemaal compleet. Er kwam nog één klein hondenjongetje bij...
Een jaar geleden zijn we, weer in de camper, op een andere plek gaan wonen. We wonen nu op een berg, in de buurt van Órgiva. Het plan is om hier op de berg een off grid tiny house te bouwen maar door de hele corona-crisis zou dat wel eens langer kunnen gaan duren dan gepland.
Sandy is er, bijna 2,5 jaar later, nog steeds maar de betaling is, ook al vanwege corona, gestopt. We wonen op het land van een stoere Nederlandse vrouw die hier een guesthouse gaat beginnen (en jawel, honden zijn er toegestaan). Ook dat staat nu allemaal on hold vanwege corona. Maar jongens...als we straks weer in beweging komen... Dan komt er een (honden)paradijsje!
Ik hoop dat jullie allemaal veilig en gezond zijn. Hoewel de lockdown er bij jullie in Nederland heel anders uitziet dan hier in Spanje, zal het voor velen een flinke uitdaging zijn. Houd vol en tot de volgende aflevering!