Na een writersblock en een serieuze computercrash kan ik dan toch eindelijk weer serieus gaan zitten voor een nieuwe aflevering. De vertraging door de computercrash gaf me wel wat extra tijd om na te denken over wat ik dit keer wil vertellen.
Ik realiseerde me dat ik wat voortvarend van start ben gegaan door meteen de hondenavonturen te delen zonder dat ik de hoofdrolspelers fatsoenlijk heb voorgesteld. Dat ga ik nu dus maar eens doen en ik begin, natuurlijk, bij mijn beste vriendje en allereerste hond; Kiko.
Van de hele roedel is Kiko de hond met het grootste hart. Alle (beginners)fouten die ik maak(te) worden me bijna meteen vergeven, hij weet beter dan ik of mensen wel of niet het beste met mij voor hebben en hij ik denk dat hij me tegen alles en iedereen zou verdedigen, zelfs als hij dat eigenlijk niet kan.
Kiko is ook een poddiemix met een flinke gebruiksaanwijzing.
Kiko kwam bijna bij toeval in mijn leven. Een vreemde zoek-suggestie van Google en een impulsieve klik op de link van mij en hopla: daar zag ik een foto van kleine Kiko.
Ik wist niks van honden maar ik wist wel meteen heel zeker dat ik Kiko wilde adopteren en dat ik mijn stinkende best zou doen om zo snel mogelijk wel genoeg te weten over honden.
Na intensief contact met Daisy, van de adoptie stichting waar Kiko in de opvang zat, en het doorlopen van de papierwinkel die bij een adoptie hoort, stonden we eind september middenin de nacht op Schiphol. Er kwam een karretje door de schuifdeuren met een enorme bench en een heel kleine bench. Uit de grote bench kwam een enorme hond. Ze sjokte slaperig naar buiten en liet zich aaien door haar nieuwe mensen. De mevrouw van de stichting legde nog uit dat honden vaak wat slaperig zijn omdat ze medicatie krijgen ter onderdrukking van stress tijdens de reis. Uit de kleine bench klonk een driftig geklop. Het bleek het staartje van kleine Kiko die naar buiten kwam gestuiterd en alles en iedereen begroette alsof we allemaal oude bekenden van hem waren en we elkaar na jaren weer terugzagen.
De kleine stuiterbal liep mee aan zijn nieuwe riempje, gleed uit op de tegels onderweg naar de parkeergarage, liet zich optillen bij de roltrap, sprong enthousiast op de achterbank, ging lekker languit op zijn nieuwe kussen liggen en begon meteen aan het botje wat daar voor hem klaarlag.
Achteraf gezien, en dat doet best een beetje zeer, heb ik Kiko lang niet altijd kunnen geven wat hij nodig had. Hij was geen beginnershond. De eerste drie maanden wel. Toen was hij echt een tophondje. Maar opeens werd hij woest van brommers, fietsen, skateboards, rolstoelen, mensen die met krukken of een wandelstok liepen, scootmobiles, kinderwagens, postbodes met hun karretjes, postbodes aan de deur, de deurbel, autodeuren die dichtsloegen, mensen die langs het huis liepen, sirenes, grasmaaiers, mannen met petten en/of zonnebrillen… Elke dag kwam er wel weer iets bij op de lange lijst van boosmakers en stond ik als nieuwbakken hondenbaasje om de haverklap met een hysterische blaffende hond die zijn hele gebit aan iedereen wilde laten zien.
Ik ben maar een opleiding gaan doen tot kynologisch instructeur. Kiko deed het namelijk wel heel goed op de clickertraining maar die andere honden….dat liep ook al niet soepel. Ik leerde daar dat Kiko niet perse boos was, hij was vooral bang.
Met een diploma voor ‘clickerjuf’ begon er voor Kiko en mij een heel nieuw hoofdstuk. Kiko was verliefd op de clicker en bleek verschrikkelijk slim in het uitvinden wat ik van hem wilde. Omdat onze wandelingen buiten voor ons allebei nogal stressvol waren, besloot ik hem allerlei trucjes en taakjes te leren. Het leek mij dat als Kiko meer zelfvertrouwen kreeg doordat hij beter zou leren wat ik van hem wilde, we dat buiten uiteindelijk ook konden gebruiken.
Kiko leerde eerst de simpele dingen; zijn buikje laten zien, wachten, draaien, achteruit inparkeren (achteruit lopend hierkomen), springen op commando… De kleine dingen. Daarna leerde ik hem de verschillende plekken in huis. Op de bank, naast de bank, onder de tafel, bij de trap, bij de deur, bij het raam. Zo kon ik hem een heel indoor parcours ‘doorclickeren’. Dat werd vervolgens ‘ spring op de bank’, zit bij de trap, achteruit naar de tafel, buikje laten zien onder de tafel enz.
Leuk voor Kiko, die werd er echt heel blij van, maar saai voor mij. Ik besloot hem te betrekken bij huishoudelijke taken. Kiko leerde zijn speelgoed opruimen. Hij gooide netjes al het rondslingerend speelgoed in een mand (en gooide daarna alles er weer uit zodat hij nog een keer kon opruimen). Hij leerde zelfs de verschillende namen van alle speelgoedjes zodat ik kon zeggen dat hij de bal, de kong of het touw moest opruimen. Daarna leerde hij mijn schoenen in het schoenenrek zetten, netjes in de juiste paren. Toen hij ook nog kon helpen met het inruimen van de weekboodschappen leek het me wel tijd voor wat oefening buiten.
We oefenden met op mij focussen als er iets engs was en dat hielp in de meeste gevallen fantastisch. Tot we een paard tegenkwamen op het strand en ik dat te laat in de gaten had…
Kiko ging er achteraan en hapte het arme paard in de staart. Logischerwijs schopte het paard, Kiko vloog een paar meter door de lucht en stond op. Ik wilde er heen rennen om te zien hoe erg hij er aan toe was maar voordat ik ook maar in de buurt was ging hij in volle vaart verder met zijn paardenjacht. Ik zat uitgeput op het strand, geen idee wat ik nog kon doen terwijl Kiko onder dat paard door bleef springen. We hadden een flink publiek gekregen maar niemand kon mij of (de jongedame op) het paard helpen. Tot er een surfer aan kwam lopen. Hij plantte zijn board in het zand, liep op Kiko af, sprak op strenge toon ‘zit!’. Het is niet dat ik dat al 300 keer had geprobeerd. Maar meneertje Kiko liet zijn kleine bipsje zakken en ging netjes zitten. De surfer liep op Kiko af, pakte hem bij zijn tuig en wachtte tot ik er was met de riem. Terwijl ik hem probeerde te bedanken, liep hij naar zijn board en naar de zee. Het meisje op het paard riep me nog na dat dit gevolgen voor me zou gaan hebben maar reed vervolgens meteen weg. Ik heb Kiko in de auto gestopt en reed naar de dierenarts. Een schop op zijn kop van een paard, ik vroeg me niet eens af of er iets mis zou zijn alleen maar hoe erg het zou zijn.
De dokter begreep de ernst van de zaak en wees me er en passent op dat ik zo’n beetje in mijn onderbroek liep...door dit avontuur was mijn broek gescheurd. Ik herinnerde me vaag iets met prikkeldraad, inderdaad. Kiko was nog heel. Geen scheurtjes in de schedel, alle wervels nog recht. We kregen pijnstillers mee want de dokter ging er vanuit dat hij toch op z’n minst een hersenschudding/flinke hoofdpijn zou hebben.
Paarden hebben we nooit onder de knie gekregen.
Door al het gedoe met Kiko had ik wel veel contact met Daisy. Daisy had een hele roedel Spaanse honden en we mochten er ‘oefenen’. Op wat kleine moppers na, deed Kiko het daar eigenlijk heel goed. Het allermooiste was de hereniging met Misty, de grote hond met wie Kiko uit het vliegtuig was gekomen op Schiphol. Ze was na twee weken alweer teruggegeven aan de stichting omdat het niet klikte met haar adoptiegezin. Nu woonde ze bij Daisy. Kiko en Misty waren de allerbeste vrienden en ik genoot van hoe blij Kiko met haar kon spelen. Ze was zo groot dat hij onder haar door kon lopen zonder te bukken maar toch...het was diepe liefde.
Kiko leerde daar loslopen (al ging het er meer om dat ik dat moest leren) en kon zonder gedoe met de andere honden spelen. Het waren de fijnste middagen…
Kiko ging mee op vakanties, mee naar mijn werk (als dat kon) en we gingen elke dag naar het bos of naar het strand. Kiko waarschuwde me op straat voor ‘foute types’, beschermde me voor monsters zoals grasmaaiers en straatvegers.
Op een dag sprong Kiko ook vol vertrouwen in de camper zonder te weten dat zijn leventje alweer helemaal zou gaan veranderen. Waar ik nog een keer goed mijn straat en woonbootje bekeek en me realiseerde dat ik hier nooit meer terug zou komen en wat ik allemaal achterliet, keek hij vol enthousiasme door het beregende raam naar buiten. Waar ik ergens vandaag ging, ging Kiko ergens naar toe. Met een dikke grijns op zijn snuitje.
Dat is nou precies waarom ik zo veel van Kiko houd. Ik heb zo veel dingen onhandig of gewoon niet goed gedaan, hij is zo vaak bang voor dingen en het managen van zijn angsten zorgde soms echt wel voor een saaie kleine wereld maar Kiko stapt er zo weer overheen. ‘We zijn toch samen? Wat zou je je dan druk maken?’
Op Valentijnsdag wordt Kiko alweer negen. Hij is niet meer black&tan, hij is zwart met grijs. Hij heeft hier en daar een wrat en een vetbultje. Hij wordt echt een dagje ouder.
Dit jaar ga ik een huisje bouwen voor mij en de roedel en het wordt een Kiko-paradijs. Veilige hekken om een ruim speelveld. Boomstammen en tunneltjes zodat hij weer zijn oude spelletjes kan doen. Een verhoogd mandje in de zon, een Kiko-matrasje tegen mijn matras (Kiko wil wel bij me slapen maar niet dat kleffe tegen-elkaar-aan-gedoe..). Maar vooral: een Kiko grasveldje want dat had ik hem beloofd. Zijn eigen stukje gras waar hij op zijn buik (kont omhoog) overheen kan schuiven want dat is zijn lievelingsding om te doen.