Het was een regenachtige vrijdagochtend toen ik met Kiko en Anna, mijn twee podenco's, in de oude camper stapte. Toen ik de parkeerhaven uit wilde rijden moest ik wachten op de vuilniswagen die alle spullen die ik niet mee kon nemen en dus de avond tevoren buiten had gezet, inlaadde. Alle spullen die ik de afgelopen jaren bij elkaar had verzameld werden voor mijn neus gekraakt tussen de ijzeren kaken van de grofvuilwagen. In mijn spiegel zag ik Kiko en Anna tevreden ieder op een eigen bank liggen. Wisten zij veel...
Nooit meer wandelingen aan korte lijnen op beton en asfalt. Nooit meer maandenlang paniek omdat vuurwerk in deze stad van oktober tot februari wordt afgestoken. Nooit meer 100 keer oversteken om andere honden en hun 'hij-wil-alleen-maar-hallo-zeggen-eigenaren' te ontwijken tijdens onze wandelingen. Nooit meer strooizout aan hun voetjes in de winter. Dat was de droom.
Ooit was ik op vakantie geweest in las Alpujarras, een gebied in Andalusië, en wist direct dat dit de plek was waar ik wilde wonen. Later. Met een goed plan.
Ik raakte een paar jaar later man, werk en huis kwijt en de droom leek verder buiten bereik dan ooit. Het plan was nog steeds goed, de omstandigheden des te slechter. Of...
Als ik toch een nieuw huis en een nieuwe baan moest zoeken, waarom zou ik dat dan niet dáár gaan doen? De hondjes werden er niet jonger op, het leven in de grote stad was voor ons alledrie steeds zwaarder aan het worden en ik had ze toch beloofd dat ik ze gelukkig zou maken? Dat was met deze twee nogal een opgave, eerlijk gezegd...
Kiko (mijn zwarte hondje) was de eerste hond. Bij toeval een Spaans hondje, een kruising. De meningen waren verdeeld maar het heeft er alle schijn van dat hij zowel bodeguero als podenco voorouders heeft. Kiko was van een balkon gehaald in Sevilla. De eerste vijf maanden van zijn leven heeft hij daar doorgebracht, in zijn eentje. Kiko was dus helemaal niet gesocialiseerd en vond nu alles eng. Het duurde een flinke tijd voor ik een beetje begreep wat er van mij verwacht werd, zo'n bangerd is eigenlijk geen beginnershond. Ik ben zelfs de opleiding tot kynologisch instructeur gaan doen om beter te snappen wat ik voor Kiko kon doen. Binnen ons eigen systeempje, doet hij het nu geweldig. Met andere honden is hij vaak niet al te charmant en dat is onhandig. Maar Kiko is hoe dan ook mijn beste vriendje.
Anna (de bruine) kwam er bij omdat 'men' zei dat een sociaal hondje hem zou kunnen helpen als hij dingen te spannend vond. Omdat hij met andere Spaanse honden vaak makkelijker was dan met andere honden en omdat hij met andere reutjes eigenlijk nooit ontspannen was, moest het een Spaanse dame worden.
Het werd Anna, ze speelden meteen zo leuk samen tijdens de kennismaking. Ze werd omschreven als een sociaal en vriendelijk beestje, nooit problemen laten zien. Ze kwam uit Murcia en had bij de jagers gewoond. Er was een stuk van haar staart af, er zat nog een hagel kogeltje in haar oor en ze had littekens op haar buikje maar nee, geen trauma's, alleen maar heel erg lief.
Toen ik Anna mee naar huis nam, stapte ze nieuwsgierig het huis in en onderzocht alles, zoals dat hoort. Ze kwam meteen veel om knuffels vragen met haar graatmagere lijfje dicht tegen me aan.
Nog diezelfde avond was het huis veranderd in een oorlogsgebied. Anna was bereid te vechten op leven en dood om een plek op de bank, onder de tafel, een schoen, speelgoed en natuurlijk alles wat eetbaar was. Het was een drama.
Anna was, kortom, een hond met een flinke gebruiksaanwijzing. Dat is uiteraard enorm verbeterd maar het blijft een 'rare'.
Met zijn drietjes weten we precies van elkaar hoe het werkt en dus werkt het ook. Het vraagt alleen nogal wat management en hier en daar wat offers.
De vuilniswagen was klaar en reed weg. Ik draaide de sleutel om, keek nog één keer naar wat ons huis was geweest en reed voor de laatste keer de straat uit, 10 stoplichten tot de oprit naar de snelweg en dan lag de stad achter me. Radiohead in de cd-speler, twee prachtige hondjes achterin en een volle tank. We gingen op avontuur!
Ik zal hier regelmatig vertellen over hoe ons leven vanaf dat moment veranderde. Hoe we van een roedel van twee naar een roedel van vijf zijn gegroeid. Hoe het is om te leven in een gebied als dit, waar dieren een heel andere positie in samenleving hebben dan in Nederland. Hoe we nog altijd niet echt een huis hebben maar wel al thuis zijn. Natuurlijk zal ik en passant de hele roedel aan jullie voorstellen en hoop ik dat ik een goed beeld kan schetsen van het leven in de Spaanse bergen.