In een ver verleden, toen ik deze wereld nog maar net bewandelde, gingen mijn ouders elk jaar een maand op vakantie naar Spanje. Hoewel ze nog vrij jong waren hielden ze geen feestvakanties in toeristische gebieden maar in de meer Spaanse, authentieke regio’s en al vrij snel gingen we elk jaar naar hetzelfde appartement die we huurden van “tante Conchita” een vrijgevochten, Spaanse dame van middelbare leeftijd. Haar appartementen bevonden zich in een mooi, oud pand in een piepklein oer Spaans dorpje waar nauwelijks toeristen kwamen, in de buurt van een strand waar alleen maar Spanjaarden op vakantie gingen. Ook in die tijd waren er veel zwerfhonden- en katten, wat dat betreft is er jammer genoeg nog maar bar weinig verbeterd. Voor een onwetend jong meisje zoals ik waren het vakanties vol gevonden liefdes, mijn ouders waren en zijn nog steeds geen dierenliefhebbers dus een hond of kat kwam er bij ons thuis niet in en in de vakanties kon ik alle, door mij gevonden, diertjes met heel mijn wezen verzorgen en liefhebben om vervolgens met een gebroken hart en vol heimwee weer terug te moeten naar het kille Nederland.

Één jaar in het bijzonder staat in mijn geheugen gegrift, de herinneringen kan ik tot op de dag van vandaag nog levendig naar voren halen net als het bijbehorende verdriet en onmacht. Volgens mij was ik een jaar of 9 dus praten we over ruim 35 jaar geleden. Twee van de allerliefste zwerfhonden werden mijn beste vriendjes in die vakantie, broer en zus of misschien wel moeder en zoon, Wanton en Laika noemde ik hun. Elke dag zocht ik hun op of zij mij want ik zorgde dat ik altijd wat te eten en drinken bij me had dus waren ze vaak te vinden in het ruige, droge gebied tussen 2 dorpjes in, achter ons appartement.

Op een avond wilden mijn ouders een strandwandeling maken, ik was met mijn hondjes aan het spelen, als 9 jarige geloof je in je eigen dromen dus het waren mijn hondjes, een smeekbede om ze mee te nemen volgde en werd gehoord zodat we met zijn allen vrolijk richting het strand wandelden. Hier moesten we echter wel een drukke weg voor oversteken maar we hadden twee broekriemen mee genomen dus dat moest lukken, dachten we. Nee, dat lukte zeker niet zomaar, ze waren vrije zielen, niet gewend aan, wat wij zien als, normale honden dingen. Gelukkig volgden ze mij op de voet en op een rustig moment in het verkeer renden we allemaal naar de overkant, naar het strand. Ze vonden het fantastisch, net als ik! In mijn mooiste dromen was dit het ultieme geluk, zonsondergang op het nog warme strand, spelend en rennend met je liefste vriendjes.
Dat waren toen de 3 mooiste weken van mijn leven, de laatste week werd de slechtste. Drie weken waarin ik dagelijks bezig was met Laika en Wanton, mijn hart en ziel versmolten met deze zachte, liefdevolle wezentjes, ongedurig de verplichte vakantie dingen uitzittend, onderwijl verlangend naar de te delen vrijheid met deze prachtige honden. De weken waarin ze steeds mens gerichter werden, ondertussen steeds meer vertrouwend op een aai over hun bol en wat lekkers in hun maag, de weken dat ze meer en meer het dorp opzochten, de weken waarin steeds meer bewoners zich aan hun gingen ergeren en ik, onwetend, naïef en veel te jong om beter te weten, mijn lieve maatjes bleef uitnodigen.

Na weer zo’n vakantie ding als een dagje strand, bezoeken van een stad, of een boottochtje, ik weet het niet meer maar het volgende staat me, na al die jaren, nog haarscherp voor de geest; eenmaal terug in het dorp ging ik met wat lekkers in mijn zak snel op zoek naar mijn vriendjes. Ze waren niet op de gebruikelijke plekken, de weinige schaduw plekjes in dit door de zon verschroeide stuk waren leeg en enigszins ongerust ging ik al roepend steeds verder op pad maar ze waren nergens te vinden. Bezorgd en verdrietig liep ik met lood in mijn schoenen terug richting het dorp, de route was kort maar duurde een eeuwigheid voor mijn gevoel en met een zwaar gemoed liep ik naar het appartementen gebouw. Iets verderop in de straat, boven op de heuvel en voor mij nog onzichtbaar hoorde ik paniekerig geblaf en een donkere mannenstem. Opgelucht rende ik erheen om daarna direct aan de grond genageld te blijven staan, de zon brandend op het hete asfalt, de lucht trillend van de Spaanse zomerhitte en daar stond een wit busje, de open achterdeur legde een verschrikkelijk interieur bloot met zware tralies waar Laika huilend achter zat te bibberen. Wanton was in gevecht met het wurgtouw van de vangstok die vastgehouden werd door een grote, te zware man met gele zweetplekken op zijn vieze overhemd. Hij wrong zich in allerlei onmogelijke bochten om te ontsnappen, zijn kop en flank onder het bloed, uiteindelijk werd hij met geweld in de bus gegooid, waarna de man met piepende banden de weg op scheurde. Huilend zakte ik in elkaar, de rest is een waas, ik heb werkelijk geen idee hoe ik die vakantie verder beleefd heb.
Daarna was geen vakantie meer hetzelfde, Spanje had alle glans verloren, de mensen in het dorp waren mijn grootste vijanden. Mijn vertrouwen in oudere mensen was weg, personen met iets van autoriteit riepen een onmiddellijke haat op, hoe kun je zoiets doen, waarom was de aanwezigheid van deze twee pure zieltjes niet gewenst, waarom…
Deze gebeurtenissen hebben zich verankerd in mijn ziel, dieren wil ik zonder uitzondering beschermen, mensen bekijk ik nog altijd met een zekere gereserveerdheid en autoritaire figuren met de grootst mogelijke achterdocht.

Op veel plekken in de wereld worden dieren helaas als een mindere beschouwd, ook in Nederland waar je weinig tot geen zwerfdieren hebt kunnen we niet spreken van een land wat alle levende wezens waarde toekent.
Zelfs met honden en katten, die hier niet op de menukaart staan, springt men achteloos om, worden ze gebruikt om de verveling te verdrijven of omdat het zo leuk staat op je social media.
Voor mij is het een manier van leven geworden, samenleven met mijn beestenboel is ook echt samen!

Samen op vakantie, samen luieren in de tuin, samen naar het strand, samen slapen, samen spelen, samen…